گفت‌و‌گو با معلم نیکوکار شیرازی
یکتا پناه‌پور، معلم نمونه و فداکاری که سال ۹۲ با قبول شدن در مقطع دکتری زبان‌شناسی دانشگاه سیستان و بلوچستان عزم مهاجرت و انتقال به این استان را می کند و علاوه بر تحصیل به امر مقدس تدریس نیز ادامه میدهد.
پناه‌پور از فعالیت و راز ماندگاری خود در این منطقه گفت: در ابتدای ورودم فقر و بی آبی، سو تغذیه و کمبود بهداشت روحی و جسمی مردم این خطه ، اولین چیزهایی بود که توجه مرا به خود جلب کرد اما پس از آغاز تدریس، نیازها و کمبودهای دانش آموزانم وضع سخت و خشن آن جغرافیا را از یادم برد.
خشکسالی، بی آبی، آفت‌ها، آب و هوای ویرانگر و توفان‌های خاک که زندگی را بر آدم ها سخت می کند همه از عواملی بود که می توانست مرا از تصمیم ماندن در آنجا منصرف کند اما شاید این احساس مسئولیت بود که موجب ماندگاری‌ام شد.
او ادامه داد: در ابتدا زبان یکدیگر را متوجه نمی‌شدیم و زبان بین ما زبان محبت بود که دل‌های ما را به هم نزدیک می‌کرد و همین باعث شد که من فعالیتم را از محدوده مدرسه خارج کنم به طوری که اکنون از همه سن و از هر سطح زندگی در بین دانش‌آموزانم دیده می شود. 
او درباره نحوه آغاز فعالیت‌های اجتماعی‌اش در این منطقه گفت: همه داستان از یک کودک ۶ ساله بلوچ آغاز شد و یک کلاس اول ابتدایی و زمانی که من برای برقرای ارتباط با آنها از بچه ها خواستم تا نقاشی بکشند. او زنی را کشید که با یک چوب دستی بچه گربه‌ای را می‌زد و یک چراغ که در بالای صفحه آویزان بود. این نقاشی اصلا حرفه‌ای نبود اما پر از حرف بود. سعی کردم به دنبال خانواده آن پسر بچه بروم ، پس از تحقیقاتی که کردم، فهمیدم آن پسر بی‌سرپرست با زن دیگری غیر از مادرش زندگی می کند و در مسیر خانه او هیچ چراغی وجود نداشت جز یک لامپ که در نزدیکی خانه آنها از یک تیرک برق آویزان بود، و آنجا بود که معنای نقاشی آن کودک را فهمیدم.
وی ادامه داد: با دیدن وضع زندگی آنها تصمیم به کمک کردن به آنها گرفتم و این آغازی برای شروع فعالیت من در آنجا شد.
پناه پور ادامه داد: فعالیت را با محوریت آموزش کودکان و دانش‌آموزان در مدارس مختلف شروع کردم. اما این فعالیت‌ها به دلیل همبستگی تربیت کودکان با جایگاه و نقش مهم خانواده، کار از حیطه کودکان گسترده تر شده و مادران آنها را نیز در برگرفت و به این ترتیب، به خاطر پیوستگی عوامل موثر در آموزش‌وپرورش با تمام سطوح زندگی، به امور مختلف زندگی خانواده ها کشیده شد.
او در ادامه گفت: بعد از مدتی بحث “کار و فرصت‌های شغلی” برای خانوادهها و امور تحصیلی و هزینه‌ها و نیز آینده شغلی برخی از دانشجویان دغدغه ام شد چرا که متاسفانه به دلیل خشکسالی‌های اخیر، عمدهی مردم آن منطقه که پیشتر به کشاورزی و دامداری مشغول بودند در حال حاضر بیکار هستند و این یکی از علت‌های فقر مالی این منطقه بود.
وی تاکید کرد: توجه من در کمکها متوجه افرادی بوده که جز خدا هیچکس را ندارند و تعداد زیادی از این افراد نه تنها توانایی انجام هیچ کاری را نداشتند بلکه به خدمات ویژهای هم نیازمندند، مانند بسیاری از خانواده‌های چند معلولیتی با بیماری‌های ژنتیک که به دلیل ازدواج‌های فامیلی و نیز ناآگاهیهای بهداشتی اتفاق افتاده است و کودکان و افراد مسن و یا دانش آموزانی که به دلیل فقر ترک تحصیل می کنند و گاهی دچار سوء تغذیه و بیماری می شوند.
وی در خصوص افراد تحت پوشش خود گفت: بیش از ۱۵ هزار نفر در استانهای سیستان و بلوچستان، کرمان، هرمزگان، خوزستان، فارس، اصفهان و حتی استانهای شمال کشور با کمک خداوند و مردم مورد حمایت قرار گرفته است.
او با اشاره به نحوه کمک رسانی خود به این خانوادهها، افزود: کمک‌های غیرنقدی مانند خوراک، پوشاک و لوازم تحریر و کمک‌های نقدی برای خدمات آموزشی و بهداشتی به اشکال مختلف از خیران در سطح کشور دریافت و به خانواده‌های محروم تحویل می شود.
وی از پزشکان خیری سخن به میان آورد که کمک‌هایی به رفع مشکلات و بیماری‌های شایع در استان سیستان و بلوچستان مانند عفونت‌های چشمی و گوارشی کرده بودند و نتیجه بعضی از این کمکها به دست آوردن سلامت کامل گروهی از آسیب دیدگان بود.
این معلم خیر شیرازی که کمک به تامین رفاه کودکان محروم کشور و به خصوص در سیستان و بلوچستان دغدغه اصلی زندگی اش شده است، گفت: آنچه در این مدت آموختم این است که مهربانی و محبت زبان مشترک همه مردم است و بخشش حس رهایی و آزادی به انسان میدهد.
وی اضافه کرد: گرچه افراد تحت سرپرستی من از کودک تا زنان و مردان ناتواناند اما من همیشه سعی کرده‌ام تا سرمایه‌گذارانی برای اشتغالزایی جوانان در این مناطق جلب کنم زیرا هیچ منبع درآمدی در این منطقه وجود ندارد.
پناه پور با ۱۹ سال فعالیت در حرفه معلمی با تاکید بر اینکه آموزش‌وپرورش باید به سمت تبادل فرهنگی با استانهای محروم پیش رود، گفت: معلمان بسیاری هستند که تمایل به انجام فعالیت داوطلبانه و موقت در مناطق محروم دارند بنابراین سیستم آموزش‌وپرورش باید این فرصت را در قالب تبادل نیروهای فرهنگی در اختیار علاقمندان به خدمت خیرخواهانه و داوطلبانه ایجاد کند.
